Druga edycja Festiwalu Szaniawskiego Legionowo - 9 i 11 czerwca 2019.
PROGRAM
9 czerwca
Zegrzynek, Wąwóz Szaniawskiego
Czytanie Szaniawskiego w Wąwozie Szaniawskiego
Rozstrzygnięcie konkursu na plakat "Teatr Szaniawskiego"
11 września
sala widowiskowa w ratuszu, Legionowo
Wojciech Pszoniak czyta "Opowiadania Profesora Tutki"
Wąwóz Szaniawskiego w Zegrzynku to miejsce spotkania, które zainaugurowało II edycję Festiwalu Szaniawskiego Legionowo. W pobliżu ruin dworku rodziny Szaniawskich teksty Samotnika z Zegrzynka czytali: Artur Żmijewski oraz Walentyna Janiszewska.
Lekturze miniatur literackich towarzyszyły postacie z dramatów Szaniawskiego, wykreowane przez uczestników Teatru Form Niewymyślnych oraz przebrani za Profesora Tutkę uczniowie Szkoły im. Jerzego Szaniawskiego z Jadwisina.
Oprawę muzyczną zapewnił Andrzej Borowik, a imprezę poprowadził dyrektor MOK Zenon Durka.
Uzurpując sobie prawo gospodarza tego magicznego miejsca dyrektor MOK Legionowo powitał z nieukrywaną satysfakcją gospodarzy faktycznych: burmistrza Miasta i Gminy Serock Artura Borkowskiego oraz dyrektor Szkoły im. Szaniawskiego w Jadwisinie p. Małgorzatę Leszczyńską.
Serdeczne powitanie należało się też dyrektorowi Teatru Dramatycznego w Płocku, p. Markowi Mokrowieckiemu, który zaszczycił imprezę osobistą obecnością. W kuluarach dyrektorzy snuli wizje przyszłorocznych obchodów 50-lecia śmierci Szaniawskiego.
Wąwóz pełen był publiczności. Ściągnęli tu ci, których obudziła pierwsza edycja Festiwalu i ci, co przejeżdżali tu tylko rowerem w czasie niedzielnej przejażdżki. Szaniawski - jak za starych, dobrych czasów - połączył ludzi słuchających dobrych, literackich tekstów, niebanalnej muzyki i oglądających doskonałe plakaty promujące nieobecne sztuki.
Spotkanie w wąwozie Szaniawskiego, zainicjowane, wydawałoby się, przypadkiem, przygodne, ulotne - zgromadziło niemal dwieście osób. Wszyscy zgromadzeni słuchali czytanych przez Artura Żmijewskiego i Walentynę Janiszewską tekstów z uwagą - i z czymś, co w czasach obecnych jest niezwykle rzadkie - z szacunkiem.
Legionowski MOK - dzięki przychylności burmistrza Serocka i ze znaczącym udziałem Szkoły im. Szaniawskiego w Jadwisinie - zawładnął przez dwie godziny Wąwozem Szaniawskiego w Zegrzynku. Dzięki czujnie rozstawionym szpiegom usłyszeliśmy, że publiczności "podobało się".
Do zobaczenia za rok. Wtedy będzie się jeszcze bardziej podobało!
Podczas spotkania rozstrzygnięto konkurs plastyczny "Teatr Szaniawskiego".
Jury konkursu w składzie: Barbara Retmaniak - artysta plastyk, Stanisław Gadomski - artysta plastyk, dr. Radosław Sioma - literaturoznawca, Robert Żebrowski - animator kultury serdecznie podziękowało wszystkim uczestnikom za podjęcie trudnego tematu i twórcze do niego podejście. Zważywszy wyrównany poziom prac jury nie przyznało nagrody głównej, zwiększając liczbę nagród w kategorii wiekowej "dorośli". W kategorii wiekowej "dorośli" przyznano dwie nagrody:
Anna Pągowska ("Żeglarz")
Robert Żbikowski ("Dwa teatry")
oraz dwa wyróżnienia:
Iwona Nielubowicz ("Ptak")
Mirosław Gawlik ("Most")
W kategorii wiekowej "młodzież"
przyznano jedną nagrodę:
Klaudia Wdowińska ("Adwokat i roże")
oraz jedno wyróżnienie:
Dagmara Duńska ("Adwokat i róże").
II edycja Festiwalu Szaniawskiego Legionowo miała swoją drugą odsłonę 11 czerwca 2019 w sali widowiskowej legionowskiego ratusza. Wojciech Pszoniak czytał - czy też, jak sam chce - odgrywał wybrane "Opowiadania Profesora Tutki" Jerzego Szaniawskiego.
Publiczność dała się uwieść eleganckiej, lecz też dynamicznej i emocjonalnej interpretacji Pszoniaka, oklaskując gorąco każdą z prezentacji.
Wojciech Pszoniak obchodzi w tym roku 50-lecie swojej pracy artystycznej, które nieprzypadkowo zbiegło się w czasie z premierą jego audiobooka Profesor Tutka z opowiadaniami Jerzego Szaniawskiego, mającymi dla aktora znaczenie szczególne.
Jak sam mówi: W dzisiejszym świecie coraz bardziej brakuje mi subtelności. W naszej cywilizacji jest o nią coraz trudniej. Subtelność umiera w fast-foodach, na autostradach, w telewizji, w Internecie, a wraz z nią znika, umiera człowiek, który potrafi słuchać drugiego, który potrafi z drugim rozmawiać. Nagranie opowiadań "Profesora Tutki" traktuję osobiście. To moje koło ratunkowe przed nadejściem potopu, przed zalewem pospolitości, brutalności i wulgarności.
